My little demon...

Herken je dat gevoel dat je een richting op wil in je leven, voor keuzes staat, maar dat je gedachten een loopje met je nemen? Zo’n irritante stem in je hoofd. Waardoor je gaat twijfelen, jezelf vast zet en moeilijker vooruit komt. Onze gast-blogger Amber Hanning heeft hier een blog over geschreven.

Je durft niet te wisselen van baan, want je vindt het eng om je vaste contract op te zeggen. Je hebt een sollicitatiegesprek, maar bent van te voren al bang voor een afwijzing. Of je wilt je nieuwe vlam vertellen hoe leuk je hem of haar vindt, maar durft je niet kwetsbaar op te stellen. Zo denk ik dat er vele voorbeelden te noemen zijn, van gedachten die ons tegenhouden of in de weg zitten. Of ons er zelfs van weerhouden écht ons zelf te kunnen zijn en te kunnen leven vanuit ons hart. Ik zou mezelf niet zijn als ik dit soort dingen niet zou analyseren en me het hoe en waarom zou afvragen. Inmiddels heb ik me er bij neergelegd dat ik een geboren filosoof/dromer ben, die graag stil staat bij de diepere betekenissen van gedrag en gebeurtenissen in ons leven.

Ik geloof dat we als kind al een intentie met ons meedragen. Maar leren we ons hart te volgen? Onze kwaliteiten en intentie te ontdekken en te ontplooien? Ik heb het zelf anders ervaren als juf van groep 7, toen ik nog in het basisonderwijs werkte. In het overgrote deel leren we in mijn ogen in de maatschappij (en school is daar een afspiegeling van) te denken in hokjes. Dit is goed en gewenst, dat is niet goed en ongewenst. Die is normaal en gemiddeld, ben je wat drukker of gedraag je je anders, val je buiten de gemiddelde lijn en zoeken we naar een label. Bij A-scores doe je het goed, bij D-scores gaat het níet goed. Al wordt het nog zo mooi gebracht, kinderen beseffen heel goed dat er in scores en beoordelingen wordt gemeten. Misschien is het kind met de D-scores wel heel creatief en handig. En gaat het wanneer je dáár naar kijkt, heel erg goed. En wordt het uiteindelijk een uitmuntende timmerman met deze kwaliteiten. Daarnaast heb ik ook kinderen meegemaakt die bijvoorbeeld van een E - naar een B- score gingen, vanaf het moment dat ze zich goed en veilig voelde in de groep en het naar hun zin hadden. Hierin was de basis dat ze het gevoel hadden al goed genoeg te zijn, los van hun cijfers/prestaties op bijvoorbeeld rekenen, taal en begrijpend lezen. Gelukkig is er al steeds meer verschuiving in het onderwijs, maar toch ben ik na 5 jaar het onderwijs uitgegaan, om ook eens verder te gaan onderzoeken op welke manier ik nu echt wilde bijdragen. 
 

Om terug te komen op onze gedachten. Waar komen onze (belemmerende) gedachten vandaan? Is het de maatschappij? Het onderwijs? Is het opvoeding? Zijn het onze genen? De meningen en onderzoeken wisselen. Het kan een mix zijn van. Wel ben ik van mening dat het erom gaat wat we ermee doen; we kunnen onze gedachten beïnvloeden. Op het moment dat je je er bewust van bent, weet je ook: ik heb deze gedachten, maar ik bén ze niet.

 
Maar makkelijker gezegd dan gedaan. De laatste week legde ik voor mezelf de lat weer hoog. Aanvragen voor werk, selectiedag voor een train-the-trainers programma, allemaal super leuk! Maar helaas is daar dan toch weer die irritante stem die ik maar een naam heb gegeven: “my little demon”.
“Straks word je afgewezen”.
“Ben je wel goed genoeg”
“Kan je dit wel”
Ik voel het aan mijn lijf, meer spanning, een hogere ademhaling. Tijd om de die storende demon een halt toe te roepen. Ik denk namelijk dat ik sterker ben dan die demon en zal deze wel even toespreken gewoon op te houden met die kritische stem.

 
Maar gek genoeg, het wordt alleen maar erger! Het zit me gigantisch in de weg.

 
Ik spreek op dat moment Sicco Weertman (orthomoleculair arts) en bespreek met hem waar ik tegenaan loop. Die helpt me gelukkig herinneren aan het feit dat we het meeste last hebben van datgene waar we ons tegen verzetten. Emoties of situaties waarvan we willen dat ze er niet zijn. Oja, dat was het: omarmen! “Oke kleine ‘vervelende’ demon; je mag best zenuwachtig zijn. Het is logisch dat dingen je onzeker kunnen maken.” En gek genoeg, na het accepteren van die negatieve stem in mijn hoofd en de strijd los te laten, voel ik me meteen een stuk rustiger en positiever. En besef me ook weer dat ik er vooral van wil genieten en dat het ook goed is, wanneer het niet lukt of er geen resultaat aan vast zit. Op dít moment ben je al goed. Iets wat ik zelf ook zoveel mogelijk heb proberen mee te geven aan de kinderen die ik heb mogen onderwijzen.

 
En dat is meteen ook wat voor mij yoga is. Acceptatie van het moment. Acceptatie van leuke en minder leuke emoties/gedachten en gebeurtenissen. Vallen en opstaan. Resultaten en geen resultaten. Het één staat niet los van het ander, het maakt juist de dingen in het leven en ons als persoon compleet. Het heeft mij gebracht dat ik mijn reis veel meer beleef, er van kan genieten, met of zonder resultaten.

 
Dus..

Heb jij ook een little demon? Verwelkom deze!
Wat heeft ie je te leren? 
 
Enjoy your YogaHabits^© today!

Amber Hanning
 
 

Over Amber